Beloning en complimenten

Op mijn vorige blogberichtje zijn een aantal reacties gekomen. renske vraagt zich af hoe ik omga met complimenten geven. Ik ben het uiteraard met renske eens dat een compliment van levensbelang is. Ik ben het ook heel erg met Dion eens dat dat wel echt gemeend moet zijn. Ik had het er deze week ook met Joshua over. Hij vind het moeilijk een compliment te geven als hij het niet echt meent...als hij eigenlijk denkt dat het nog veel beter moet. De vraag is dan ook: waar gaat een compliment over? Ik geef vooral complimenten als leerlingen mijn tips gebruiken en ik zie dat ze er iets mee doen. Dat kan dus een klein deelelement van een prestatie zijn. We zijn bijvoorbeeld aan het zingen en ik zeg dat ze hun mond wat wijder moeten opendoen, als ze dat vervolgens dan doen en er veel meer klank komt zeg ik: te gek, horen jullie dat? Tegelijk kan ik dan een tweede advies geven. Ik zeg dan niet: wow wat zingen jullie het lied te gek, maar : goed gedaan, als jullie nu ook naar elkaar luisteren en het tegelijki doen, gaat het meer als een eenheid klinken. Niets is zo fnuikend voor motivatie als een loos compliment. Er zijn 4 elemeneten nodig voor motivatie:

Attentie
Relevantie (van de lesstof en de tips)
Consiousness ((zelf)bewustzijn)
Satisfaction (voldoening)

Als je nu een compliment geeft waarvan een leerling denkt: wat mot ik ermee? Het klinkt beroerd en zij vind het al goed dan bereik je nooit het voldaan gevoel bij de leerling. Voldoening komt pas na hard gewerkt te hebben en echt iets bereikt te hebben waarvan je zelf ook bewust bent en wat voor jou relevant is:

Eigenlijk geef ik het meest complimenten op gedrag en inzet en proces. Het product behoeft geen compliment, als het goed klinkt is dat het grootste compliment wat je kunt krijgen...

Toch?

straf of beloning?

Ik ben twee week geleden gestart met een blok onderwijspsychologie op de UU. Ik mag me daar heerlijk gaan verdiepen in allerlei ideeën achter hoe mensen leren. Er zijn twee grote stromingen. Het behaviorisme gaat ervanuit dat dat al het gedrag kan worden gestimuleerd. Oftwel voor elke respons (R) bestaat een stimulus (S). Meest bekende vorobeeld is de hond van Pavlov die kwijlde bij het zien van worst maar uiteindelijk al begon te kwijlen als hij de verzorger zag. Hij was geconditioneerd.

Met de juiste beloning of straf zou je alles gedaan moeten kunnen krijgen, kun je iemand van alles leren of afleren.....interessant...vinden jullie niet? In het hoorcollege wat ik volgde werd wel opgemerkt dat bleek dat straf veel minder goed werkte dan beloning. Daarvoor is nooit een echte verklaring gevonden. Tja...wat vinden jullie??? Ik geloof niet in straf. Ik geloof ook niet in fysieke beloning (snoepjes, een mars o.i.d.) Ik geloof wel in dat als leerlingen een succeservaring hebben dit als beloning zouden kunnen ervaren en zo zich extra zouden kunnen gaan inzetten. Ik geloof dus in een innerlijke drive. Als je je leerlingen kunt prikkelen en als je daar aansprak op gaat doen zul je veel minder last hebben van motivatieproblemen en ordeproblemen. Vraag is natuurlijk hoe? Hoe kun je leerlingen intrinsiek motiveren? Afhankelijk van de doelgroep heeft iedereen succesmomenten nodig. Als je net begint is het belangrijk dat je wat snelle succesmomenten beleeft. Naarmate je meer kunt moet er uitdaging blijven en kunnen de succesmomenten verder uiteen liggen. Een grote klus kun je beter aan als je al beter weet wat je kunt. Sowieso heeft elk individu een andere behoefte wat betreft succesmomenten.

Ik probeer de leerling dus eigenlijk beloning in zichzelf te laten vinden. Dat betekent dus dat mijn opdrachten beloning in zich moeten hebben. Bij mij is dat altijd de beloning van goed klinkende muziek. Dat is het doel en de beloning. Ook is de beloning dat een leerling erachter komt dat hij het kan. Mijn rol is fasciliterend en inspirerend. Ik zorg voor de goede opdrachten, de juiste werkwijzen, de goede groepsindeling, het juiste lokaal, de juiste instrumenten, de goede sfeer, dit alles in willekeurige volgorde. Daarnaast coach ik het proces, help ik leerlingen verder te denken, geef ik ze soms antwoorden, inspireer ik hen door klassikale verhalen, musiceer ik met en voor hen op een zo hoog mogelijk niveau, ben ik open, benaderbaar, duidelijk en streng.

Ik probeer er alles aan te doen om leerlingen te helpen te worden wat ze zijn. Dat is een prachtig beroep.

Een nieuw schooljaar een nieuw geluid!

Met een klap is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Vier en twintig eerste jaars voltijd, negen eerste jaars deeltijd: we zijn aan het groeien. Het is zaak voor ons als opleiding om deze groei te kunnen blijven fasciliteren..ik maak me daar hard voor. Toch is het raar. Om meer geld te kunnen krijgen moet je meer studenten hebben, maar dan moet je ze eerst hebben en dan pas kun je geld krijgen...dat maakt het wat moeilijk.

Maar genoeg daarover. We gaan weer bloggen. Ik hoop dat jullie net zo trouw zijn als vorig jaar. Ikzelf ben ook van plan vaker mijn gedachten over allerlei zaken te laten gaan...maar ook een dagboek hield ik vroeger maar een week vol..

Afgelopen week was het thema: Credo en Visie. Ik heb met de tweede jaars en de deeltijders het lied Avond gezongen van Boudewijn de Groot.

Een lied vol geloof. De vraag die ik jullie allemaal stelde is: waar geloof je nu in? Op de blogs van de derde jaars (lichting 2006) kun je toespraken lezen waarin zij hun basisgeloof tav onderwijs in het algemeen en meer richting kunstonderwijs verwoorden. Ik heb met de deeltijders een inspirerend gesprek gevoerd over waarin zij geloven als het gaat over het onderwijzen van pubers in de muziek. Komt de vraag wel dichtbij waarin ik dan geloof. Ik geloof in heel veel zaken. Ik geloof in het goede van mensen. Ik geloof dat pubers niet op zoek zijn naar hippe voorbeelden (die vinden ze wel op het internet) maar naar authentieke ervaringen van authentieke mensen. Ik geloof dat ze echtheid feilloos weten te onderscheiden van 'doen alsof'. Ik geloof dat elke puber geraakt kan worden door schoonheid in wat voor vorm dan ook. Dat ze wellicht wel veel meer sensoren hebben dan wij. Ik geloof in de kracht van muziek als bindende kracht. Ik geloof dat het vak muziek, mits op de juiste wijze gedoceerd, voor elk wat wils kan brengen. Dat elke leerstijl zich er thuis zou kunnen voelen juist doordat het uit de rechterhersenhelft komt maar in de linker gevoeld wordt. Ik geloof in alle soorten muziek zonder onderscheid. Wij maken het onderscheid en de bijbehorende overtuigingen en meningen. Het is aan leerlingen dezelfde zoektocht te maken. Het is aan ons die te fasciliteren door de magie van muziek te laten gebeuren. Samen muziek maken en beleven, ongeacht welke stijl, waarvandaan en door wie uitgevoerd.

Pfff...Ik geloof ook dat je geloof moet hebben om je goed te voelen in het onderwijs. De omstandigheden zijn vaak verre van ideaal, dus als je niet gelooft in je core-business: de leerling, dan kun je makkelijk opbranden. Ik maak dan ook heel bewust een keue dit jaar voor de inhoud van onderwijs en het geven van modules ipv steeds meer me te bemoeien met management achtige zaken. Ik heb gemerkt dat mijn prikkel ligt op dat nivo. Hoe leren mensen, hoe kun je ze tot leren brengen, en hoe kun je dat zo doen dat het het meest effectief is? Een inspirerende zoektocht voor mijzelf, die ik probeer te fasciliteren door een studie onderwijskunde te gaan doen aan de UU...

Afijn allemaal, mijn motto? De tocht is (veel)belangrijker dan het doel, zorg dus dat je steeds onderweg blijft!

Ik ben graag jullie reisgezelschap

verschil jongens en meisjes

Wat leuk dat 6 van jullie het bloggen nuttig zeggen te vinden....vind ik ook! Geeft me heel veel inzicht. Ook ik had een enorme eye opener deze week bij stagereflectie. In ons gesprek over waarom het zo onrustig is in een onderbouw groep hadden we een gesprek hoe pubers zich kunnen voelen. Op mijn vraag of de aanwezigen zich konden herinneren hoe zij zich voelden in de tweede klas bleek dat iedereen heel erg met zich zelf bezig was maar dat zich dat op verschillende manieren uitte. Bij de aanwezige meiden vooral in onzekerheid en uberpuber zelfbewustzijn. Bij alles je afvragen wat anderen ervan denken. Bij het antwoord geven op een vraag, bij een vraag stellen, bij het doen van een groepsopdracht etc. Laat staan bij het zingen van een lied!! Andre echter die stelde dat ie zich gewoon heel zeker voelde. Zelfs beter dan nu. Vol zelfvertrouwen, maar wel bewust van andere jongens. Hij noemde het competitie-element. Bij alles proberen beter te zijn dan vooral de andere jongens in de klas. Uiteindelijk een uiting van hetzelfde uberpuber gevoel als bij de meiden, maar op een hele andere manier geuit. Gisteren moest ik daar aan denken bij de zwemles van mijn zoon Ise. Die moet binnen zo'n 2 maanden gaan afzwemmen, maar het gaat niet helemaal goed. Hij zit in een groep van ongeveer 25 kinderen rond de 6 jaar. Die groep is verdeeld in 3 groepen gebaseerd op nivo. Nu zit Ise (mijn zoon) in de 'slechtste' groep. Op zich heb ik daar niet zoveel problemen mee. Hij is gewoon niet zo heel snel in dit soort fysieke dingen, maar wat mij ineens opviel is dat zijn groepje uit 6 jongens bestaat, en dat het tweede groepje uit bijna alleen maar meisjes bestaat. Volgens mij worden ze bij deze zwemles niet op prestaties maar op gedrag beoordeeld. Die jongens maken van alles een spel. Zeer veel energie, maar niet helemaal gericht op de zwem-oefeningen die de juf graag wil zien. Meer gericht op elkaar. Ze trekken en plukken, duwen elkaar naar de kant, trappen met de voeten en hebben vooral grote lol. De meidengroep daarentegen is heel precies bezig, geconcentreerd, gedetailleerd en doet veel moeite om het goed te doen. Het uiteindelijk zichtbare verschil in zwemnivo kan ik als non professional niet zo zien. Volgens mij is dit ook een valkuil voor het onderwijs: teveel vrouwen die meisjes gedrag (sociaal, geconcentreerd, meer ook voor detail, communicatief vaardig etc) meer waarderen dan jongens gedrag (stoeien, fysiek, competatief, lawaaiig etc). Ik bedacht me dat ik me daar wel eens schuldig aan maak, maar dat ik van mezelf vrij veel 'jongetjes' gedrag vertoon en daardoor wellicht ook altijd iets beter op kan schieten met jongens dan met meiden....Een eye opener dus! Bedankt Andre!! Ik denk dat we in onze lessen hier wellicht iets mee kunnen. Dat competitie element is vor jongens blijkbaar belangrijk. In plaats van ze tot meisjesgedrag te dwingen (zie boven) kunnen we hun tomeloze energie ook gebruiken. daarmee worden je lessen enorm sprankelend!  

nog een poging

ik probeer een foto te plaatsen..

mooie foto...

discussieforum online!!

hoi!

Wat hebben we lekker gezongen zeg gisteren!! Even voor jullie: heb een online discusie forum voor ons gestart met al een hele goeie discussie over beoordelen (tanx Renske): check it out!

IEP! en beoordelen

wat een week. Twee Ieps, een open dag en spelen met Marleen Flobbe. Met mijn saxofoonkwartet spelen we met haar de rapsody in blue...errug gaaf! Komt allen, 10 april 1900 uur in 108..

verder de IEPS. wow. Het was weer een feest. Ik was zelf enorm blij met het feit dat twee mensen alleen feedback wilden en geen cijfer. Het beoordelen van een musiceeractiviteit is niet makkelijk. Daarover wil ik het graag hebben met jullie het volgende stagereflectiemoment. waarom wil iemand een cijfer? Waarom zou iemand vervolgens zeggen: geef mij maar gewoon feedback, het cijfer interesseert me niet zo? iemand een idee???

Lijkt me een leuk forumdiscussie onderwerp...

Afijn, wat een baan heb ik, twee avonden fantastische concerten en nog betaald worden ook...

best moeilijk..

He allemaal

t'is nog best moeilijk, maar een stuk minder dan dat surfgroepen van laatst...Ik heb inmiddels de linken van de blogs van Annika, joshua, priya en renske op mijn blog geplaatst...kan ik lekker makkelijk surfen..Mijn week is niet helemaal lekker begonnen...met de nadruk op lekker...buikgriep! Morgen ga ik naar Dorien en Kiki in Amersfoort. Heb er zin an ..Voor diegene van jullie die net zo geinteresseerd zijn als Andre. Dit is de liefde van mijn leven Wim:

En dit zijn mijn schatjes Ise, Jannemien en Ella (van groot naar klein )

tot morgen!

Suzan

blog deel 1

Ik wil natuurlijk mee in de trend om een blog te starten...en zo geschiedde. Dit blog gaat wel meteen dienst doen als onderwijstool. Ik wil erg graag dat onze studenten regelmatig alles wat hen overkomt beschrijven zodat ze er later op terug kunnen kijken. Ik denk dat ze daarmee beter grip krijgen op hun leren. Ik heb het geprobeerd via surfgroepen maar wat is dat een K-tool zeg! Ik snap er niets van en beschouw mezelf toch als redelijk digitalistisch. Afijn. Beste eerste jaars als jullie dit lezen hebben jullie hopelijk zelf een Blog aangemaakt op www.blogger.com. Dan kunnen we jullie beschrijvingen van je stage gaan gebruiken in de stagereflectie. Nog veel leuker, dan kunnen jullie over 3,5 jaar, als jullie aan het einde van je opleiding taan zien hoe je gegroeid bent...leuk toch?

Ik hoop dat jullie gauw gaan starten!!