straf of beloning?

Ik ben twee week geleden gestart met een blok onderwijspsychologie op de UU. Ik mag me daar heerlijk gaan verdiepen in allerlei ideeën achter hoe mensen leren. Er zijn twee grote stromingen. Het behaviorisme gaat ervanuit dat dat al het gedrag kan worden gestimuleerd. Oftwel voor elke respons (R) bestaat een stimulus (S). Meest bekende vorobeeld is de hond van Pavlov die kwijlde bij het zien van worst maar uiteindelijk al begon te kwijlen als hij de verzorger zag. Hij was geconditioneerd.

Met de juiste beloning of straf zou je alles gedaan moeten kunnen krijgen, kun je iemand van alles leren of afleren.....interessant...vinden jullie niet? In het hoorcollege wat ik volgde werd wel opgemerkt dat bleek dat straf veel minder goed werkte dan beloning. Daarvoor is nooit een echte verklaring gevonden. Tja...wat vinden jullie??? Ik geloof niet in straf. Ik geloof ook niet in fysieke beloning (snoepjes, een mars o.i.d.) Ik geloof wel in dat als leerlingen een succeservaring hebben dit als beloning zouden kunnen ervaren en zo zich extra zouden kunnen gaan inzetten. Ik geloof dus in een innerlijke drive. Als je je leerlingen kunt prikkelen en als je daar aansprak op gaat doen zul je veel minder last hebben van motivatieproblemen en ordeproblemen. Vraag is natuurlijk hoe? Hoe kun je leerlingen intrinsiek motiveren? Afhankelijk van de doelgroep heeft iedereen succesmomenten nodig. Als je net begint is het belangrijk dat je wat snelle succesmomenten beleeft. Naarmate je meer kunt moet er uitdaging blijven en kunnen de succesmomenten verder uiteen liggen. Een grote klus kun je beter aan als je al beter weet wat je kunt. Sowieso heeft elk individu een andere behoefte wat betreft succesmomenten.

Ik probeer de leerling dus eigenlijk beloning in zichzelf te laten vinden. Dat betekent dus dat mijn opdrachten beloning in zich moeten hebben. Bij mij is dat altijd de beloning van goed klinkende muziek. Dat is het doel en de beloning. Ook is de beloning dat een leerling erachter komt dat hij het kan. Mijn rol is fasciliterend en inspirerend. Ik zorg voor de goede opdrachten, de juiste werkwijzen, de goede groepsindeling, het juiste lokaal, de juiste instrumenten, de goede sfeer, dit alles in willekeurige volgorde. Daarnaast coach ik het proces, help ik leerlingen verder te denken, geef ik ze soms antwoorden, inspireer ik hen door klassikale verhalen, musiceer ik met en voor hen op een zo hoog mogelijk niveau, ben ik open, benaderbaar, duidelijk en streng.

Ik probeer er alles aan te doen om leerlingen te helpen te worden wat ze zijn. Dat is een prachtig beroep.

Een nieuw schooljaar een nieuw geluid!

Met een klap is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Vier en twintig eerste jaars voltijd, negen eerste jaars deeltijd: we zijn aan het groeien. Het is zaak voor ons als opleiding om deze groei te kunnen blijven fasciliteren..ik maak me daar hard voor. Toch is het raar. Om meer geld te kunnen krijgen moet je meer studenten hebben, maar dan moet je ze eerst hebben en dan pas kun je geld krijgen...dat maakt het wat moeilijk.

Maar genoeg daarover. We gaan weer bloggen. Ik hoop dat jullie net zo trouw zijn als vorig jaar. Ikzelf ben ook van plan vaker mijn gedachten over allerlei zaken te laten gaan...maar ook een dagboek hield ik vroeger maar een week vol..

Afgelopen week was het thema: Credo en Visie. Ik heb met de tweede jaars en de deeltijders het lied Avond gezongen van Boudewijn de Groot.

Een lied vol geloof. De vraag die ik jullie allemaal stelde is: waar geloof je nu in? Op de blogs van de derde jaars (lichting 2006) kun je toespraken lezen waarin zij hun basisgeloof tav onderwijs in het algemeen en meer richting kunstonderwijs verwoorden. Ik heb met de deeltijders een inspirerend gesprek gevoerd over waarin zij geloven als het gaat over het onderwijzen van pubers in de muziek. Komt de vraag wel dichtbij waarin ik dan geloof. Ik geloof in heel veel zaken. Ik geloof in het goede van mensen. Ik geloof dat pubers niet op zoek zijn naar hippe voorbeelden (die vinden ze wel op het internet) maar naar authentieke ervaringen van authentieke mensen. Ik geloof dat ze echtheid feilloos weten te onderscheiden van 'doen alsof'. Ik geloof dat elke puber geraakt kan worden door schoonheid in wat voor vorm dan ook. Dat ze wellicht wel veel meer sensoren hebben dan wij. Ik geloof in de kracht van muziek als bindende kracht. Ik geloof dat het vak muziek, mits op de juiste wijze gedoceerd, voor elk wat wils kan brengen. Dat elke leerstijl zich er thuis zou kunnen voelen juist doordat het uit de rechterhersenhelft komt maar in de linker gevoeld wordt. Ik geloof in alle soorten muziek zonder onderscheid. Wij maken het onderscheid en de bijbehorende overtuigingen en meningen. Het is aan leerlingen dezelfde zoektocht te maken. Het is aan ons die te fasciliteren door de magie van muziek te laten gebeuren. Samen muziek maken en beleven, ongeacht welke stijl, waarvandaan en door wie uitgevoerd.

Pfff...Ik geloof ook dat je geloof moet hebben om je goed te voelen in het onderwijs. De omstandigheden zijn vaak verre van ideaal, dus als je niet gelooft in je core-business: de leerling, dan kun je makkelijk opbranden. Ik maak dan ook heel bewust een keue dit jaar voor de inhoud van onderwijs en het geven van modules ipv steeds meer me te bemoeien met management achtige zaken. Ik heb gemerkt dat mijn prikkel ligt op dat nivo. Hoe leren mensen, hoe kun je ze tot leren brengen, en hoe kun je dat zo doen dat het het meest effectief is? Een inspirerende zoektocht voor mijzelf, die ik probeer te fasciliteren door een studie onderwijskunde te gaan doen aan de UU...

Afijn allemaal, mijn motto? De tocht is (veel)belangrijker dan het doel, zorg dus dat je steeds onderweg blijft!

Ik ben graag jullie reisgezelschap